Першай зоркай Героя Савецкага Саюза за подзвіг на афганскай зямлі быў пасмяротна узнагароджаны гвардыі старэйшы сяржант Мікалай Чэпік, які загінуў 29 Люты 1980 года. Імя героя з гонарам носіць  школа ў в.Блужа.

   Чэпік Мікалай Пятровіч - намеснік камандзіра інжынерна-сапёрнага ўзвода 317-га гвардзейскага ордэна Аляксандра Неўскага парашутна-дэсантнага палка 103-й гвардзейскай паветрана-дэсантнай дывізіі (абмежаваны кантынгент савецкіх войскаў у Дэмакратычнай Рэспубліцы Афганістан), гвардыі старшы сяржант.

​

    Нарадзіўся 16 красавіка 1960 года ў вёсцы Май (цяпер Паддзягцярня) Пухавіцкага раёна Мінскай вобласці Беларускай ССР. Скончыў 10 класаў Блужскай сярэдняй школы. Працаваў манцёрам на Мінскай дыстанцыі пуці.

​

   У Савецкай Арміі з 1978 года, накіраваны ў паветрана-дэсантныя войскі. Стаў сапёрам, намеснікам камандзіра інжынерна-сапёрнага ўзвода.

​

   Са снежня 1979 года гвардыі старшы сяржант Мікалай Чэпік у складзе абмежаванага кантынгенту савецкіх войскаў аказваў інтэрнацыянальную дапамогу народу Дэмакратычнай Рэспублікі Афганістан.

​

    29 лютага 1980 года група савецкіх воінаў, у склад якой уваходзіў і Мікалай Чэпік, вярталася з задання. Вяртаючыся пасля паспяховага выканання задання, савецкія воіны патрапілі ў засаду. Душманы значна пераўзыходзілі іх сваёй колькасцю. Яны разлічвалі на раптоўнасць нападу, спадзеючыся заспець савецкіх воінаў знянацку. Не атрымалася. Бандыты, атрымаўшы годны адпор, залеглі за камянямі. Мікалай узначаліў штурмавую групу. Гвардзейцы падабраліся да агнявой кропкі душманаў. Імклівы кідок-і варожы агонь спыніўся. Але бой яшчэ працягваўся, душманаў было шмат, і яны люта агрызаліся. Штурмавая група атрымала новы загад: знішчыць сховішча, у якім заселі бандыты, каб асноўная група змагла сысці. Прыкрываючы адыход сваіх Мікалай з двума салдатамі непрыкметна зайшоў у тыл праціўніка. Загаварылі аўтаматы Калашнікава, загрымелі гранаты. Загад выкананы, можна, здавалася, вяртацца да сваіх, але група трапіла ў акружэнне. Прарваць яго ў што бы то ні стала, прарваць! Душманы адкрылі шквальны агонь. Загінуў адзін таварыш, другі. Чэпік застаўся адзін. Кароткімі трапнымі чэргамі ён быў узброены ворагаў: але заканчваліся патроны. Тры патроны, два, адзін, ні аднаго ... аўтамат змоўк. Як зграя драпежнікаў, кінуліся да Мікалая бандыты, спадзеючыся ўзяць яго жывым. Ён прымае рашэнне падарваць бандытаў. Прывязаўшы аскепкавую міну накіраванага дзеяння да дрэва, мужны воін-дэсантнік накіраваў яе на праціўніка. Дэсантнік падпускаў іх усё бліжэй і бліжэй. Бандыты ўжо побач, Мікалай у іх кальцы. І тут прагрымеў выбух. Мікалай загінуў сам, забіўшы пры гэтым каля 30 ворагаў.

​

    Коштам совей жыцця, 19-гадовы гвардзеец прадвызначыў зыход бою, да канца выканаўшы воінскі і інтэрнацыянальны абавязак.

​

   Пахаваны Мікалай Чэпік у вёсцы Блужа Пухавіцкага раёна Мінскай вобласці.

​

 Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета ад 28 красавіка 1980 года За мужнасць і гераізм, праяўленыя пры аказанні інтэрнацыянальнай дапамогі Дэмакратычнай Рэспубліцы Афганістан, гвардыі старэйшаму сяржанту Чэпіку Мікалаю Пятровічу пасмяротна прысвоена званне Героя Савецкага Саюза.

​

   Загадам Міністра абароны СССР ад 12 жніўня 1980 года навечна залічаны ў спісы асабовага складу 103-й гвардзейскай паветрана-дэсантнай дывізіі (цяпер 103-я гвардзейская мабільная брыгада Узброеных Сіл Рэспублікі Беларусь). Быў занесены ў Кнігу гонару ЦК ВКЛСМ.

​

  Імя героя носіць наша школа. Вуліца ў яго роднай вёсцы, а таксама вуліца ў пасёлку Дружны Пухавіцкага раёна Мінскай вобласці.

​

   Імя героя носіць спартыўны клуб "дэсантнік" г. Зарэчны Свярдлоўская вобласць Расія.

​

   У горадзе Віцебск усталяваны помнік Герою Савецкага Саюза Мікалаю Чэпіку.